به گزارش خبرنگار مفتاح- مریم ابراهیمی دینانی / امسال، رونقی به نصف جهان رسیده و چهره اش بر خروشانی هر چند اندک زاینده رود مزین شده تا میزبان مهمان هایی باشد که میخواهند سال نو را بر قامت زیبای سی و سه پل و خواجو بگذرانند، اما زخم یادگاری هایی پیکره چشم و چراغ اصفهان را نازیبا کرده است.
فرونشست همچنان تهدید زیرساخت های این شهر کهن و تاریخی است اما عده ای جوان از سر ناآگاهی و نداشتن دغدغه هویت ملی ، ظاهر این آثار تاریخی را به گلوله کمبودهای درونی شان بسته اند .
جوانان و نوجوانان، با اسپری در دست، سیاهی را بر پیکره این هویت ملی می‌گذارند، در حالیکه قانون و مقرراتی سخت گیرانه برای مجازات کسانی که چنین نابخردانه به جان آثار تاریخی می افتند ، وجود ندارد و وندال ها، بدون ترس از وجود مجازات هویت ملی را تخریب میکنند .
اما ریشه بروز وندالیسم به شرایط حاکم بر جامعه برمی گردد. گاه فشارها و معضلات اجتماعی مثل تورم، بیکاری، فقر، اعتیاد، تبعیض های اجتماعی و ناعدالتی در توزیع ثروت و منابع در جامعه آن قدر شدید است که عقده های روانی کوچک و بزرگی را در افراد ایجاد میکند که در درون آن ها تلمبار می شود. و به جان آثار تاریخی می افتد .
وقتی افراد جایی برای تخلیه عقده های روانی و یا پر کردن خلأ ناشی از این عقده های روانی پیدا نمی کنند، در فضاهای عمومی مثل اماکن تاریخی وارد گود شده و هیجان های تلمبار شده خود را از طریق تخریب و یا نوشتن یادگاری، تخلیه می کنند.
براساس ماده ۵۵۸ قانون مجازات اسلامی هر شخصی به تمام یا قسمتی از ابنیه، اماکن، محوطه‌ها و مجموعه‌های فرهنگی- تاریخی یا مذهبی که در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است یا تزئینات، ملحقات، تاسیسات، اشیا و لوازم و خطوط و نقوش منصوب یا موجود در اماکن مذکور که مستقلا نیز واجد حیثیت فرهنگی- تاریخی یا مذهبی باشد، خرابی وارد آورد، علاوه بر جبران خسارات وارده، به حبس از یک الی ۱۰ سال محکوم می‌شود. اما آنچه مسلم است، عزمی بر اجرای این قوانین وجود ندارد .
**چگونه از وندالیسم جلوگیری کنیم
برای مقابله با پدیده شوم وندالیسم باید آگاهی مردم نسبت به ارزش این سرمایه ها افزایش یابد. در خانواده، مدرسه، جامعه و افکار عمومی، باید وطن پرستی و ارزش حفظ هویت ملی و آثار تاریخی آموزش داده شود و هر شهروند ، تبدیل شود به یک پلیس گردشگر، و مانعی شود برای تخریب آثار تاریخی.
اگر حس تعلق ملی در افراد کمرنگ شده یا از بین برود، شرایط به گونه ای می شود که افراد برای سرمایه های اجتماعی که یکی از مصادیق آن، آثار و ابنیه تاریخی است ارزشی قائل نبوده و به آن ها حرمت نخواهند گذاشت.
وقتی افراد با حاکمیت و مسوولین ارتباط بسیار نزدیک داشته باشند و در برنامه های اجتماعی مشارکت داده شوند، این حس تعلق تقویت می شود.
آثار و ابنیه تاریخی چندین هزار ساله بخشی از هویت ملی ما ایرانیان و سرمایه های ملی هستند که نه تنها متعلق به نسل های کنونی، بلکه میراثی برای آیندگان بوده و به همین جهت، تمامی قشرهای مردم، وظیفه حفاظت از آن ها را برعهده دارند.
اما اولین جایگاه فرهنگ‌پذیری درون خانواده و بعد مدرسه است.آموزش صحیح والدین برای تربیت درست فرزندان و جا انداختن نکات آموزشی و معرفی میراث فرهنگی به عنوان یادگار آن اثر باارزش تاریخی و ملی در ذهن آدم ها از کودکی ، می‌تواند به تربیت افراد با دیدگاه مناسب کمک کند.
رسانه ها اما، نقشی دیگر دارند و دیگر ضلع مهم آموزش برای مقابله با این پدیده ی نامبارک است، و با قرارگرفتن سه ضلع خانواده، مدرسه و رسانه، می‌توان امیدوار به تربیت نسلی بود که در آینده کمک بیشتری به حفظ میراث فرهنگی کنند.
شهروندان باید خود نسبت به میراث حساس شوند و درجهت حفاظت ازآثارتاریخی، سازمان میراث فرهنگی راحمایت کنند تا بتوانیم عمر آثارتاریخی کشورمان را تا آنجا که ممکن است طولانی تر کنیم.
میراث فرهنگی تاریخ مصورکشورمان است که فرزندانمان حق دارند دیدن آنها را تجربه کنند.
بی آبی زاینده رود سند خفتگی زیبایی دو چندان این نصف جهان بزرگ است و مردم غم دار نبود آبی که رونق دوباره را به گردشگری اصفهان بدهد؛ اما بر ماست که هر شهروند خود پلیسی باشد برای حفظ آثار تاریخی مان از وندالیسم فرهنگی .
در میان پدیده شوم وندالیسم، شاید پل ها بی دفاع ترین آثارتاریخی هستند که به راحتی طعمه ی رهگذران خودپسندی می شوند که دیوارهای آجری این بناهارا بادفترچه یاداشت اشتباه گرفته وهرچه دل تنگشان می خواهد برروی پل ها می نویسند.اما آنچه مسلم است اینکه هر شهروندی اگر خود ناظری باشد بر هر گردشگر مشکل حل خواهد شد.
