به گزارش مفتاح- مریم ابراهیمی دینانی/ ایجاد دریاچه مصنوعی در قم در میان اینهمه بی آبی و خستگی مردم اصفهان ، خبری بود که سخت آزرده مان کرد.
حلوایی زاده ، معاون فنی و عمرانی شهرداری قم ،از ایجاد یک دریاچه مصنوعی در بوستان قم خبر داد که با سایر امکاناتش ۲۶ میلیارد تومان هزینه میشود.
اما اصفهان در نزدیکی سرچشمه زردکوه بختیاری، حق آبه ای ندارد تا این شهر سرخورده از واژه «برخوردار» که همه جوره حقش ضایع شده ، به شغل آبا و اجدادی اش که کشاورزی بوده بپردازد.
همین صنایع آب بر که ب زعم غدیری ابیانه از رندی اصفهانی ها وارد شهر ما شد ، از قضا جز نکبت و سختی برای اصفهان چیزی نداشت .
منافعش ملی
ضررهایش بومی؛
خشکی زاینده رود و تالاب ها
چاهها ؛
از بین رفتن اکوسیستم
فرونشست زمین و حتی هشدار فرونشست میدان نقش جهان؛
انتشار ریزگردها، آسیب به فضای سبز و پوشش گیاهی.
مرگ میلیاردها جاندار آبزی و تهدید خشکی کامل تالاب بین‌المللی گاوخونی
بیچارگی کشاورز و ورشکستگی باغدار
بیماری های ناشی از این صنایع برای مردم.
آلودگی هوا
انفجار مهاجرت به اصفهان و از بین رفتن تعادل فرهنگی و آسیب های اجتماعی
از بین رفتن فرصت های شغلی برای بومی ها
اینهمه دردسر برای یک منفعت ملی !!
اگر ذوب آهن و فولاد و سایر صنایع آب بر نبود ، اصفهانی ها به فکر هتل‌داری و گردشگری، کشاورزی و صنایع دستی و.. بودند.
هم فرهنگشان حفظ میشد
هم سنتشان
هم شغل آبائ و اجدادی شان
و گلستانی میشد که حالا برچسب «برخوردار» بودن برایش تبدیل به تمسخر نمیشد .
اما ایجاد صنایع آب بر،تصمیمی بود یا از سر بیسوادی ؛
یا از خودگذشتگی بیش از حد برای به جان خریدن مشکلات کلان ، هر چند منفعتش ملی باشد.
این تصمیم هرچه بود اصفهان و اصفهانی را بیچاره کرد
و حالا خبر پشت خبر از ایجاد دریاچه های مصنوعی .
کاش اصفهان یکپارچه ، حق آبه اش را طلب میکرد . رسانه ها .مردم . ائمه جماعات. دانشگاهی ها و....
همه باید در طلب آبی باشیم که طلب کرده است و مراد نیست . حق است و حق آبه.
اینهمه سکوت و انفعال ، بعد از اینهمه خدمت و معین بودن و شتافتن درسختی ها ، معنایی ندارد .
باید کاری کرد . زمستان ما سخت شد و همه سرماخورده این زمستان سختیم.
اراده ای می طلبد!
مریم ابراهیمی دینانی
