به گزارش مفتاح، مریم ابراهیمی دینانی/

«پس از شهادت علی بن ابیطالب، عدی بن حاتم بر معاویه وارد شد. عمرو بن عاص و مردی از بنی وحید حاضر بودند. معاویه گفت: ای ابوظریف از علی چیزی در یادت مانده است؟!
گفت روزی نیست که از علی یاد نکنم. معاویه گفت از دوستی علی چقدردل تو باقی است؟ گفت : تمام محبت او و هرگاه که یاد کنم فزونی گیرد. معاویه گفت: نام و یاد او را در دل ها محو خواهم کرد. عدی گفت:"قلوبنا لیست بیدک" : قلبهای ما در(تسخیر) دستان( قدرت و دستگاه تبلیغاتی) تو نیست!» "الفتوح (نسخه عربی)."

حضرت علی علیه السلام، یکی از نمونه های شفاف و‌ بارز عدالت و حق مداری بود . چنانچه در دوران کوتاه امامتش درس های بزرگی از وحدت امت اسلامی در طول تاریخ به جای گذاشت.

هدف آن حضرت در وحدت خواهی، پیشبرد اهداف اسلام، تحقق عدالت اجتماعی و اقامه عدل بود. در بیشتر خطبه ها، حکمتها و نامه های آن حضرت میتوان پژواک وحدتخواهی را شنید.
حضرت علی(علیه السلام) در نامهای خطاب به مسلمانان میفرمایند:
موجهای فتنه را با کشتی های نجات بشکافید، از ایجاد اختلاف و دودستگی دوری گزینید، و نشانه های فخرفروشی را از سر بردارید.

اگر سخن بگویم، میگویند: بر فرمانروایی حریص است، و اگر خاموش بنشینم، میگویند: از مرگ میترسد. به خدا سوگند، علاقه فرزند ابوطالب به مرگ بیش از علاقه کودک به سینه مادر است.

اگر سکوت میکنم، به سبب علم و آگاهی خاصی است که در آن فرورفته ام، و اگر شما مثل من آگاه بودید، بسان ریسمان چاه، مضطرب و لرزان میشدید.

علمی که امام از آن سخن میگویند همان آگاهی از نتایج وحشت آور اختلاف و دودستگی است. ایشان میدانستند که تفرقه و جنگ داخلی به بهای محو اسلام و بازگشت مردم به عقاید جاهلی تمام میشود.
حضرت علی علیه السلام ، به عنوان چهارمین خلیفه مسلمانان ، تنها پنج سال خلافت کردند. اما ایشان در این مدت کوتاه ، تنها به فکر اسلام و ماندگاری دین بودند ، نه پست و مقام.

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) این شرایط را پیش بینی کرده بودند و در آخرین لحظات عمرشان فرمودند:
قريش برخورد تندى خواهى ديد، شورششان عليه تو و ستمى كه بر تو روا دارند، پس اگر در نبرد با آنان يارانى يافتى با آنان جهاد كن و با موافقانت با مخالفانت بجنگ، پس اگر يارانى نيافتى، پايدارى پيشه كن و دست نگهدار و خود را در مهلكه نينداز، همانا كه تو نسبت به من، همانند هارونى نسبت به موسى، هارون براى تو الگوى نيكوئى است، همو بود كه به برادرش موسى گفت: «همانا كه اين قوم مرا ناتوان نموده نزديك بود مرا بكشند.»

اتحاد، در تفکر اسلامی، جایگاه خاصی در استمرار رسالت پیامبر و امامان معصوم دارد.
آن حضرت ضمن تخطئه اقوام متفرّق، یادآور میشوند که تفرقه زمینه نابودی کرامت و بزرگی و اتحاد عامل نزول فیض الهی است.
حضرت علی(علیه السلام)برای تحقق اتحاد، در هر زمینه ای سفارش به وحدت میکردند و از حاکمان میخواستند با پرهیز از وضع هرگونه بدعت، سنّتهای پسندیده جامعه را در جهت وحدت امّت اسلامی پاس بدارند.
ایشان اتحاد و اجرای عدالت را مکمّل یکدیگر میدانستند و خود برای تحقق این دو مهم، حکومت را میپذیرفتند.
حضرت علی(ع) توجه به احساسات و خواسته های بر حقّ مردم را از جمله عوامل مادی و اجتماعی میدانند که زمینه ساز وحدت انسانهاست.
آن حضرت کفر و انحراف از حق، دنیاپرستی، زورمداری و قانونشکنی، حاکمیت فرهنگ استکبار، و پلیدی باطن را از عوامل اصلی اختلاف میدانند و در جهت رفع این عوامل نیز فرمان هایی داده اند.

یکی از اخباریان نقل کرده است که به یکی از مردم شام که بصف بزرگان و خردمندان آنان بود گفته بود این ابوتراب (علی بن ابیطالب) کیست که امام(یکی از ائمه جماعت منصوب معاویه) او را بر منبر لعن می کند؟ پاسخ داده بود: گمان می‌کنم یکی از دزدان ایام فتنه بوده است.

مظلومیت حضرت علی علیه السلام بر کسی پوشیده نیست.آنچنانکه از شر فتنه های زمان با چاه درد دل می مردند .ایشان، همواره به فکر دین و دینمداری مردم بود و به خاطر قدرت و‌پست و مقام ، حاضر نشد اعتقادات مردم را به بازی بگیرد .
در دوران امامتشان فتنه ها و جنگ های داخلی بر ایشان رفت، و مخالفت های زیادی با امامتشان شد، اما پایداری نکرد تا خون های زیادی بر زمین ریخته نشود و بر اسلام ، ضربه ای وارد نشود .