گان های آبی کار خودش را کرد

به گزارش مفتاح_زهره سادات کاظمی/ وقتی روابط عمومی خانه مطبوعات طرح پویش رسانه و مردم را مطرح کرد، برای آنکه حضور پیدا کنیم در میان مردم و فقط بگوییم، "ببخشید می شود برای حفظ جان خودتان و بقیه پروتکل ها را رعایت کنید"، خیلی از دوستان خرده گرفتند که این دیگر چه طرحی است، خبرنگار را چه به این کارها، این کار هر کسی می تواند انجام بدهد.

ما اما گفتیم شاید حضورمان تاثیری داشته باشد، شاید بتوانیم یک نفر را از گردونه مبتلایان خارج کنیم. شاید در این روزهای تلخ که موج پنجم بی امان جوان ها را گل چین می کند، جوانی را از چنگال این ویروس بی وجدان خلاص کنیم.  یا علی گفتیم و  پویش را از حیاط استانداری شروع کردیم و گان های آبی شکل و یکدست را پوشیدیم و سه دسته شدیم تا در مسیرهای مختلف در میان مردم برویم وبا آنها حرف بزنیم و حرفهایشان را بشنویم.

کمی دیر شروع کردید

وقتی از ون ها پیاده شدیم و راهی خیابان، نگاه همه به ما جلب شد. بعض با تعجب نگاه می کردند و بعضی هم ناخوداگاه ماسکی را که توی جیبشان گذاشته بودند را می زدند. فکرش را نمی کردیم این گان های آبی که کادر درمان را برای مردم تجسم می کرد، اینقدر موثر باشد، اما کار خودشان را کردند.

یک بسته ماسکی که استانداری محبت کرده بود را دستمان گرفتیم تا به کسانی که ماسک ندارند تقدیم کنیم و فرهنگ سازی بشود. مردی که لباس مشکی پوشیده بود جلو آمد و گفت: (حالا دیگر ماسک می دهید حالا چه فایده داره، دیگر کمی دیر شده). وقتی شرایط را برایش توضیح دادیم و گفتیم حالا هم دیر نشده و باید جلوی فاجعه را گرفت، قبول کرد و گفت: خدا خیرتون بدهد. اما رهایش نکنید، حالا  که شروع کردید ادامه دهید تا تاثیر در جامعه داشته باشد.

پیرمردی که راضی به زدن ماسک نمی شد معتقد بود تا حالا مریض نشده و حالا هم مریض نمی شود. او معترض بود که آب بهداشتی نیست و همه چیز آنطور که باید نیست، چرا حالا باید ماسک بزند. مردی میانسال اما کمی انطرف تر گفت: "فکر کرده خودش به تنهایی درگیر می شه، اما نمی دونه توی یک کشتی نشستیم و سوراخی که می کند همه را غرق می کنه. من  20روز درگیر بودم و مرگ را به چشم دیدم. "

از ما حمایت نشده است

خانمی میانسال آمد جلو وگفت: ببخشید شما چیکارمی کنید. قصه را برایش تعریف کردم. خوشحال شد و گفت. کارخوبی می کنید،  باید همه مراعات کنیم شاید اوضاع بهتر شود، برایمان دعا کرد و رفت.

جوان ها بیشترشان فراری بودند از ماسک. معتقد بودند فضا باز است، ماسک به کار نمی آید. مشغول بازی و سرگرمی بودند ویا چند نفری گرم  صحبت. بعضی هاشان می گفتند ما کرونا نمی گیریم. وقتی آمار جوانان مبتلا به کرونا را برایشان می گفتیم، کمی نظرشان عوض می شد و ترجیح می دادند ماسک بزنند.

مسیرمان را عوض کردیم و راهی بازار شدیم. البته اکثر مغازه ها بسته  بود، اما بودند کسانی که کاسبی را بر رعایت دستور ستاد کرونا ترجیح داده بودند. با دیدن ما ماسک هایشان را می زدند و یا در مغازه ها را می بستند. پسر جوانی که مغازه موبایل فروشی داشت، شاکی گفت: "ماهی 35 میلیون تومان اجاره می دم. دولت هم حمایت نمی کند. فکر می کنید بستن مغازه کافیه. مردم توی باغ هاشان جمع می شوند و یا جلسات روضه و ازدحام ها، همه جا پر است. "

حرفهایش را گوش دادیم و حق برایش قائل شدیم. حمایت دولت از اصناف خوب نبود و شاید اگر حمایت موثرتری از اصناف می شد امروز همکاری موثرتری می دیدیم. اما با همه حمایت نشدن ها اکثر مغازه ها بسته بود و این باید مدنظر تصمیمی گیران باشد که کاسب روزی اش را با کاسبی و باز بودن مغازه کسب می کند.

باید واکسن بزنیم نه ماسک

مردی جوان جلو آمد و گفت:" امروز باید واکسن بزنیم، شما تازه می گویید ماسک بزن." در جوابش گفتیم ما هنوز خودمان واکسن نزدیم، باید فعلا تلاشمان را بکنیم تا بیماری را کنترل کنیم تا نوبت واکسن زندمان برسد. اما حرفش قابل تامل بود. قبل شروع موج چهارم وپنجم دولت و وزارت بهداشت، باید برای سریع تر شدن روند واکسن اقدام می کردند، حالا اما روند زدن واکسن هم خودش با مشکلاتی رو بروست. کمبود نیرو و واکسن و  ازدحام جمعیت و بی برنامگی روند تزریق واکسن را مختل کرده است. این روزها باید واکسینه کردم مردم را تسریع بخشید قبل از آنکه کرونا فیتیله پیچمان کند.

بسیاری همراهیمان کردند و خداقوت بهمان گفتند. مردم اما از بی تدبیری ناراحت بودند و این که حالا در موج پنجمی اسیر شده اند که امید را به ناکجا آباد فرستاده و هر روز شاهد داغدار شدن خانواده ها هستند.

مشکلات زندگی و طولانی شدن این بیماری خسته شان کرده است، اما هنوز هم وقتی گوش به حرفشان بدهی و با دلشان همراه شوی همراهیت می کنند و حاضرند مصداق ضرب المثل سوئیسی "یکی برای همه و همه برای یکی" شوند.