یادبود نخستین دانشمند شهید هسته‌ای؛
به گزارش مفتاح، حیات درخت ریشه‌دار انقلاب اسلامی ایران، مرهون خون شهداست؛ شهدایی که در عرصه جهاد فرهنگی و علمی و نظامی، به پیش می‌تازند و یادآور مجاهدت‌های شهدای صدر اسلامند.
او نخستین دانش آموخته دکتری فیزیک هسته‌ای در کشور است؛ متولد سومین روز از شهریورماه سال ۱۳۳۸ در کن و اطراف تهران؛ دانشمندی که در مانند چنین روزی یعنی در بیست و دومین روز از دی ماه و در سن پنجاه سالگی، به شهادت رسید تا امروز، هفتمین سالگشت شهادت این استاد فیزیک دانشگاه تهران باشد.
این نخبه ایران و جهان، مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه شیراز و مدرک کارشناسی ارشد و دکترای فیزیک را با گرایش ذرات بنیادی از دانشگاه صنعتی شریف گرفت و این در حالی بود که برای تحصیلات تکمیلی، امکان استفاده از سهمیه بورس تحصیلی برای اعزام به خارج از کشور را داشت؛ اما ترجیح داد تا در خاک مقدس وطن به ادامه تحصیل بپردازد.
وی از دانشجویان نخستین دوره دکترای فیزیک در داخل ایران بود.
و این، پایان راه او در علم و دانش و خدمت به وطن نبود؛ چراکه او، از اولین دانشجویان پسادکترا در پژوهشگاه دانشهای بنیادی هم بود.
تخصص اصلی دکتر، در ذرات بنیادی، انرژیهای بالا و کیهان شناسی بوده است و درس‌هایی مانند مکانیک کوانتومی و الکترومغناطیس، مکانیک آماری، ذرات بنیادی و نظریه میدان‌های کوانتومی را از سال ۱۳۷۴ در دانشگاه تهران و برخی دیگر از دانشگاه‌ها تدریس می کرد.
او در سال ۱۳۸۶ در جشنواره بین‌المللی خوارزمی و در رشته پژوهشهای بنیادی، رتبه دوم را کسب کرد.
از جمله مسئولیت‌های این دانشمند هسته‌ای می‌توان به مدیریت علمی او در ریاست گروه فیزیک دنگاه تهران، معاونت پژوهشی پردیس علوم و البته عضویت در هیئت ممیزی دانشگاه تهران اشاره کرد.
وی همچنین از حدود یک سال پیش از شهادتش، به عنوان یکی از دو نماینده ایران در پروژه سزامی (مرکز تابش سینکروترون برای تحقیقات و علوم کاربردی در خاورمیانه) منصوب شده بود.
او علاوه بر مجاهدت علمی و پژوهشی، در زندگی شخصی هم انسان موفقی بود. شاهد بر این ادعا، همین جملات کوتاه و پُرمعنا از همسر صبور و سرافرازش، منصوره کرمی است: «مسعود، انسانی مومن، با اعتماد به نفس و منطقی بود و در زندگی مشترک دارای روحیه گذشت بود و اما آن چیزی که باعث شد من به سرعت دلبسته او بشوم، جمیع این ویژگیها در کنار مهربانی خاصی که نسبت به من و متعاقبا خانواده داشت، بود. همواره از من حمایت می‌کرد؛ اما در برخی بزنگاه‌های زندگی مشترک و زمانی که برخی چالشهای طبیعی میان من و خانواده همسرم به وجود می آمد، ضمن ارزیابی منطقی سوء تفاهم به وجود آمده، تا جایی که امکان داشت، میانجی‌گری می‌کرد و در صورت عدم موفقیت، از من تقاضا می کرد نسبت به رنجش به وجود آمده و آن هم برای رضای خدا و به حرمت بزرگتران بر کوچکتران و با یادآوری علاقه و محبتی که میانمان است، گذشت کنم.»
و در این روز بود که دکتر مسعود علیمحمدی، آسمانی شد. او تا آن لحظه، خدمات بسیاری به جامعه علمی ایران و جهان کرده بود که از آن جمله می توان به انتشار بیش از ۸۰ مقاله علمی در معتبرترین نشریات جهان اشاره کرد.
در آن حادثه، دو فرد دیگر هم زخمی شدند و خساراتی به ساختمان‌های مجاور وارد آمد؛ چراکه بمب جاسازی شده در یک موتورسیکلت، به فاصله یک متری از در ورودی منزل استاد - که به یک درخت بسته شده بود -، منفجر شد.
پس از آن بود که رهبر مجاهد انقلاب، در پیام تسلیت خود از دکتر مسعود علیمحمدی با عنوان «استاد دانشمند» یاد فرمودند و شهادتش را به خاندان گرامی و همه دوستان و شاگردان و همکارانش تسلیت گفتند و در ادامه یادآور شدند: «دست جنایتکاری که این ضایعه را آفرید، انگیزه دشمنان جمهوری اسلامی را که ضربه زدن به حرکت و جهاد علمی کشور است، افشا و برملا کرد. بی گمان همت دانشمندان و استادان و دانش پژوهان کشور، به رغم دشمن، این انگیزه خیانت آلود را ناکام خواهد گذاشت.»
معظم له همچنین تنها چند روز پس از شهادت این دانشمند هسته‌ای کشور، در منزل وی حضور بهم رساندند و با قرائت فاتحه، یاد و نام او را گرامی داشتند و فرمودند: «شهادت یعنی کشته شدن در راه آرمان بلند و الهی به وسیله دشمنان این آرمان؛ این را به هر کسی نمی دهند؛ این پاداش را فقط به کسانی می‌دهند که مستحق باشند... به مجرد اینکه شهید روی زمین افتاد، قبل از آنکه به آن دنیا برود، ملائکه به استقبالش می آیند و به او مژده می‌دهند؛ او همه این‌ها را با همین چشم مادی می‌بیند، خدا هم همه گناهانش را می‌بخشد.»
چند روز بعد از این حادثه تلخ، پیکر مطهر استاد شهید، بر دوش مردم و شاگردان عزادار تشییع و در جوار امامزاده علی اکبر چیذر به خاک سپرده شد.
نباید فراموش کرد که شهید بزرگوار دکتر علیمحمدی، نخستین شهید هسته‌ای کشور است که به دست عوامل کوردل منافق و صهیونیست به شهادت می‌رسد.
منبع: مهر
