به گزارش مفتاح- زهره سادات کاظمی/ شنبه صبح 21 تیرماه 1314 وقتی مردم مشهد به حکم مراجعشان از نیت رضا خانی برای ریشه کن کردن فرهنگ وآداب وعقایدشان با خبر شدند، هیچ چیز جلودارشان نبود. فقط می خواستند تا از آنچه داشتند دفاع کنند. چون می دانستند در این چیزی که رضا‌خان به اسم پیشرفت برایشان به ارمغان آورده فلاک زن ایرانی، انحلال خانواده وکسست جامعه نهفته  است. مسلسل‌ها روی بام مسجد گوهر شاد بالا رفت تا این مسجد، مردمی را به خود ببیند که برای دفاع از حریم خانواده جان می دهند. سالها خاطره مسجد گوهر شاد با پیروزی انقلاب به فراموشی سپرده شد و ما مشعوف انقلاب وحل شدن حجاب وعفاف شدیم وفراموش کردیم که کسانی هستند که در خواب ما خوب چیزی را برای زمین کردن ما نشان رفته اند و آن چیز عفاف زن ایرانی بود.

اما سالهاست آن روز وکاری که مردم در گوهر شاد کردند دوباره نمادی شد بری اینکه روزی وهفته ای به این نام انتخاب بشود.

 حالا اما با گذشت 40 از انقلاب تصویری که از برخی بانوان جامعه ایرانی می بینیم فقط یک چیز را به ذهن متبادر می سازد، این که عفاف وحجاب به بیراهه رفته است. مسئولان فرهنگی حواسشان از تغییرات فرهنگی و تلاش دشمن برای گرفتن عفت عمومی وحریم خانواده پرت شد وحالا در این گم شدن با برگزاری هفته عفاف وحجاب برای این وضعیت می خواهند کاری انجام دهند. اما واقعیت این است که حرکت دشمن به صورت خوبی ادامه داشته است وما حرکتی لاکپشتی، منغعل وغیر کاربردی  در این حوزه داشتیم وهر سال مسکنی بی اثر تزریق کردیم که حقیقتا اثری نداشته است.

وقتی هفته عفاف وحجاب می شود تنها کاری که به چشم می آید همایش ها وگردهمایی هایست که در واقع کاربردی ندارد و میهمانانش زنان محجبه ایی هستند که نماد عفاف وحجاب اند، اما جای کسانی که با حجاب فاصله محسوسی پیدا کرده اند خالی است وتلاشی صورت نمی گیرد تا راه برای جذب این قشر پیدا شود.

در کنار این همایش‌ها برگزاری  نمایشگاه‌های عفاف وحجاب که طرح‌های جدید در حوزه حجاب را به نمایش می گذارند هم دیده می شود  که در سالهای اخیر رنگ وبوی خوبی هم ندارد وجذابیتش را دارد از دست می دهد.

در این هفته برنامه‌های جذابی از تلاش عده‌ایی جوان در فضای مجازی برای روشن شدن ماهیت حجاب دیدیم که انصاف برنامه‌های جذاب وخوبی بود که سالها خبری از آن‌ها، نبوده است. دخترانی که در راه بی حجابی به انتها رسیده بودند و حالا با پیدا کردن خودشان چادر را تنها حرم زنان می دانستند وتلاش می کردند با مهربانی تمام با همنوع به بیراه رفته، ارتباط داشته باشند. کارهایی که در این سالها واقعا جایش در برنامه فرهنگی خالی بوده است و انصافا کارهایی خوب فرهنگی است که کمتر مسئولی به آن توجه داشته است.

مدلی مناسب برای پوشش عرضه نشده است

 در همایشی که اخیرا به مناسبت هفته عفاف وحجاب برگزار شد نماینده ولی فقیه در دانشگاه علوم پزشکی از ناکامی فرهنگی سخن گفت. ناکامی‌ای که گریبان  عفاف وحجاب را گرفته است.

حجت الاسلام جوادی تلاش فرهنگی در حوزه پوشش را نامطلوب عنوان کرد وگفت: در حوزه عفاف وحجاب دچار ناکامی هستیم. این ناشی از ناکارآمدی شیوه های فرهنگی است چون  فعالیت‌های فرهنگی شیوه‌های مناسبی ندارد.

وی در این همایش گفت: سالی یکبار برای عفاف وحجاب برنامه وهمایش می گیریم که واقعا نمی دانم کافی است یا خیر. ما خیلی کم کار کرده ایم و با توجه به نیاز جامعه حرکت نکرده ایم.

وی معتقد بود تا عزم ملی برای عفاف وحجاب صورت نگیرد اتفاق خاصی نخواهد افتاد. در معرفی عفاف وحجاب نقش هنر ورسانه خالی است و می شود گفت تقریبا کاری انجام نشده است. وی همچنین از نبود جلسات کاربردی وعلمی برای عفاف وحجاب حتی در همین هایش‌های هفته عفاف وحجاب گله مند بود، که گله به جایی بود.

برخی زنان جامعه درست است که به دلیل تبیین نشدن درست فلسفه عفاف و حجاب راهی نادرستی  راانتخاب کرده اند، اما این نوع پوشش را نمی توان ناشی از بی اعتقادی و یا فساد برخی دانست. اگر پای صحبت بسیاری از این زنان به ظاهر بد حجاب بشینیم اعتقادات قوی دارند واما کسی نبوده است تا راه نشان بدهد واین نشان از ضعف گرو‌های فرهنگی جامعه است که باید به واقع فکری برای آن کرد.  

در کنار این مساله،  نوع پوششی که در بازار به زنان جامعه عرضه می شود مطابق با مدلی ایرانی وملی نیست. سالها برای نبودن طرح‌های مناسب بحث ها ونظر ها داده شد و قرا بود اتفاق خاصی در این حوزه بیفتد؛ اما هر سال این مساله کم رنگ تر شد و بسیاری از زنان  در جامعه نمی توانند پوشش مناسبی پیدا کنند وبلاجبارمجبوربه انتخاب مدل هایی می شوند که فکر خاصی پشت آن نشسته و تقریبا نظارتی هم نمی شود واین معضل بزرگی برای خانم ها شده است. مدلی که در جامعه وبرای پوشش خانم‌ها ارائه وتسری پیدا می کند می تواند مدل پوشش را تعیین کند، واین درحالی است که اگر مدلی مناسب وپوشیده ارائه شود شکل بسیاری از خانم‌ها تغییر خواهد کرد؛ چون بسیاری از آنها ذاتا  علاقه ایی به بد پوششی ندارند.

روزی از موزه کلیسای وانک دیدن کردم ودر آنجا مجسمه یک زن عشایر ارمنی را دیدم با پوششی کامل که حتی صورتش را هم پوشانده بود. این پوشش تنها این پیام را داشت که  پوشیدگی در میان زنان ایران زمین جز فرهنگشان بوده است و این بسته به دین اسلام و حتی انقلاب نیست. اما اینکه امروز راه به جایی رفته است که باید روز عفاف وحجاب تعیین کنیم وتلاش کنیم تا عفاف را به زن ایرانی یادوار شویم نشان از بی راهه رفتنم دارد. باید راه را دوباره بازبینی کرد. زنان ایران زمین تشنه عفاف هستند فقط روش آموزش وهایمان را باید به رزو کنیم.