به گزارش مفتاح، مادر دو پسر روهینگیایی می‌گوید شاید بهتر باشد که خداوند دو فرزندش را از وی بگیرد، دو پسری که هر دو پای خود را از دست داده و به شدت مجروح شده‌اند.
براساس نقل از بی‌بی‌سی، در جریان فرار اقلیت مسلمان روهینگیا از خشونت‌های نظامیان میانماری، بسیاری از آن‌ها در تله میدان‌های مین کار گذاشته شده از سوی ارتش این کشور به دام افتاده و با انفجار مین‌ها مجروح و دچار قطع عضو می‌شوند.
یکی از پناهجویانی که بر اثر انفجار مین دچار قطع عضو شده است، یک پسربچه 15 ساله است که برای درمان به بنگلادش منتقل شده است. به نوشته بی‌بی‌سی، این پسر نوجوان هر دو پای خود را بر اثر انفجار مین از دست داده است.
در همان بیمارستانی که این نوجوان بستری شده است، یک زن دیگر هم بود که پس از شلیک نظامیان میانماری به سوی وی و خانواده‌اش مجبور شدند که برای فرار وارد میدان مین شوند.
گزارش‌های سازمان ملل نشان می‌دهد که طی هفته‌های اخیر بیش از 300 هزار روهینگیایی مجبور شده‌اند از میانمار فرار کنند. روز یکشنبه بود که عفو بین‌الملل، مقامات میانمار را به خاطر کارگذاشتن میدان‌های مین در نقاط مرزی همجوار با بنگلادش متهم کرد، منطقه‌ای که محل فرار اقلیت روهینگیا است.
پزشکان این بیمارستان به خبرنگار بی‌بی‌سی گفته‌اند که این مرکز درمانی شاهد موجی از مجروحانی است که بر اثر انفجار مین زخمی شده‌اند.
مادر «عزیزو حقو»، همان نوجوان 15 ساله‌ای که هر دوپای خود را بر اثر انفجار مین از دست داده بود می‌گوید که این وضعیت تنها مختص عزیزو نیست، بلکه برادر وی نیز در بیمارستان بستری بود و مانند او پاهایش را از دست داده است.
به گفته مادر این دو پسر نوجوان، «جراحت‌های این دو چنان شدید است که ممکن است فوت کنند. شاید بهتر باشند خداوند آن‌ها را از من بگیرد، آن‌ها از این جراحت درد زیادی کشیده‌اند».
«سابق‌النهار»، نام این مادر زجر کشیده است که به خاطر حمله ارتش میانمار به منطقه سکونت‌شان مجبور به فرار شده است و با سه پسرش از مرز دو کشور عبور کرد، اما در میان راه، پا بر روی یک مین گذاشتند. این مادر 50 ساله می‌گوید، آن‌ها به سوی ما شلیک می‌کردند، ما را می‌کشتند و مین‌گذاری می‌کردند.
به نوشته بی‌بی‌سی، عزیر حقو نه تنها هر دوی پای خود را از دست داده است، بلکه نیم‌تنه وی نیز به شدت آسیب دیده است. پزشکی که کار درمان وی را انجام می‌دهد می‌گوید انتظار نداریم در درمان وی موفق شویم. وی یک نوع خون نادر دارد و و بیمارستان فاقد بانک خون است. حتی اهداکنندگان خون نمی‌توانند نیازهای بیمارستان را در این شرایط برآورده کنند.
منبع: ستاد حقوق بشر
