چند سالی می شود که ورود خودرو به میدان امام ممنوع شده است وچه خوب اتفاقی بود این ممنوعیت. البته بماند که گاها دیده می شد که برخی خودروهای امنیتی وسیاسی به بهانه رعایت شدن مسائل امنیتی این قانون را شکستند وبا خودو به داخل میدان آمدند. اما در هر صورت ممنوعیت پا برجا بود و افراد برای تردد در میدان می توانستند پای پیاده ویا از خودورو برقی استفاده کنند . اما دیشب در مراسم احیا شب قدر با اتفاقی عجیب مواجه شدیم. دیشب افراد به بهانه های مختلفی مجوز ورود به میدان وپارک در میدان را دریافت کرده بودند. خودروهایی که احتمالا به بهانه پیاده کردن معتکفان وارد میدان شده بودند و همان جا جا خوش کرده بودند. البته موتور سیکلت ها هم کم نبودند و جایی که شب های گذشته مردم برای نشستن انتخاب می کردند را اشغال کرده بودند.
هر سال مراسم احیا در مسجد امام برگزا می شود و بسیاری از مردم در اطراف مسجد برای مراسم احیا به صورت خانوادگی می نشینند اما دیشب پارک خودرو و موتور سیکلت صحنه عجیبی ایجاد کرده بود. اشغال جای نشستن مردم، سلب امنیت از بچه‌ها ومانع شدن تردد در اطراف مسجد، بی نظمی و بهم ریختن نظم جلسه ار برکات این قانون شکنی بود.
البته کم نبودند مامورانی که احتمالا برای تامین امنیت ونظم آنجا حضور داشتند اما به نظر نمی رسید با این موضوع مشکلی داشتند. تردد خوردوها تا درب مسجد امام برای خانواده هایی که برای مراسم در اطراف نشسته بودند وتردد بچه ها در اطراف مشکل ساز والبته خطر آفرین بود.
اما سوال اینجاست چه کسی وبا چه مجوزی تردد و پارک در میدان را صادر کرده است؟ مگر مراسم احیا وبرگزاری اعتکاف مجوز شکسته شدن قانون است؟ آیا ماموران به خصوص ماموران راهور نباید در این شب ها بر ترافیک مراسم نظارت داشته باشند؟ این شکستن قانون مردم را به شکستن قانون در جامعه در مواقع خاص! ترغیب نمی کند؟
چه کسی واقعا پاسخگو است؟
پارک خوردو وموتورسیکلت در اطراف مسجد مردم را مجبور کرده بودند تا در مسیرهای عبوری بنشینند. با انکه خودرو آتش نشانی در مکان پارک بود اما راهی برای عبور خودرو های امدادی نبود و کافی بود تا اتفاقی در مسجد واطراف بیفتد آن وقت معلوم نبود خودروهای امدادی دقیقا قرار بود چطور می خواهند امداد رسانی کنند. هیچ کسی نبود تا مردم را هدایت کند وراه عبور حداقل خرودوهای عبوری را فراهم کند.
برگزاری مراسم های بزرگی مثل مراسم شب قدر صرفا یک برنامه مذهبی نیست ومسئولان برگزاری برنامه باید همه جانبه به نحوه برگزاری اشرافیت داشته باشند و فکری برای امنیت و موارد خطر در جلسه داشته باشند. بی تفاوت بودن مسئولان برگزاری به مسائل جانبی و امنیت محیط معظلی است که انگار قرار نیست به این راحتی حل شود. این موضوع نشان می دهد که مدیریت بحران دقیا برای ما به اشتباه تعریف شده است و ما همیشه منتظریم تا اتفاقی بیفتد و بعد به دنبال مدیریت کردن آن باشیم.
