مفتاح/ پل شهرستان، سال 1390 ، نمایشگاهی مربوط به دستاوردهای معلولین و توانخواهان. مراسم آغازین نمایشگاه در سالن اجتماعات در حال شروع شدن است. بسیاری از حاضرین، افراد ویلچیرنشینی هستند که یا بر اثر حادثه و یا به طور مادرزادی صندلی چرخ دار یاریگر حرکتی آنان است. مجری و سخنران منتظر پرشدن سالن و شروع مراسم اما مراسم در طبقه بالا برگزار خواهد شد.
پله های بسیار, که می بایست یکی یکی طی شود تا به سالن اجتماعات رسید. رکن اصلی این نمایشگاه توانخواهان و معلولین هستند اما امکان ورود به سالن برگزاری مراسم را ندارند. نمایشگاه بین المللی پل شهرستان اصفهان بدون وجود آسانسور خواهان آن است تا نمایی از علم و صنعت و فرهنگ و اجتماع در عرصه بین المللی باشد در حالی که از نبود ابتدایی ترین امکانات بی بهره است!
چهارنفر هرگوشه صندلی چرخ دار را می گیرند و یک نفر که معذب از این شرایط, کز می کند به گوشه صندلی چرخ دارش. دستانش را محکم به دو طرف ویلچیرش می گیرد تا برای رسیدن به طبقه بالا و محل برگزاری مراسم امنیت بیشتری را برای خودش ایجاد کند. 4نفر عرق از سر و صورتشان می ریزد. گرما و ازدحام و رفت و آمد و 4 نفری که به هدایت یک نفر پیش تر از آنها پله ها را یکی یکی طی می کنند.
حال، ویلچیر نشین بعدی... سه چهار پنج نفری از توانخواهان ویلچیرنشین حاضر می شوند تا به دعوت مسئولین در مراسم افتتاحیه حضور یابند و در صفحه عکس عکاسان حضور داشته باشند. افراد حمل کننده خسته و عرق ریزان...
بقیه افراد توانخواه اوضاع را که می بینند از بالا رفتن انصراف می دهند و ترجیح می دهند در غرفه هایشان بمانند. مراسم تمام می شود و حال، پایین آمدن افراد توانخواه نیز حکایتی  دیگر دارد. مردم یک به یک از سالن خارج می شوند. ویلچیر نشینان اما به گوشه ای از سالن رفته اند و منتظرند تا راهی برای پایین رفتن بیابند یا کسانی بیایند و بالاخره آنها را به پایین ببرند. مادری که دو بچه معلول ویلچیرنشین دارد بیش از همه حال دگرگون و معترض دارد. به طرف مسئولین برگزاری نمایشگاه می آید و از آنها استمداد می طلبد... این نمایی از یکی از نمایشگاههای بین المللی پل شهرستان اصفهان از هزاران نمایشگاه در حال برگزاری بود.

 حال پس از این همه سال و اعتراضات مکرر افراد توانخواه به دلیل نبود مهندسی و ساخت بنای علمی و منطبق بر شرایط افراد مختلف خبر اجرای 4 دستگاه آسانسور رسانه ای شد. اما این خبر نه برای محل دائمی نمایشگاه بین المللی پل شهرستان است بلکه رسانه ای شدن پروژه ایجاد آسانسور در نمایشگاه بزرگ بین المللی در حال تاسیس است که به نقل از خبرگزاری موج علی یارمحمدیان -مدیرعامل نمایشگاه اصفهان- اظهار داشته است این نمایشگاه در حال احداث  پیشرفت 62 درصدی داشته و بناست تا 1 سال آینده فاز نخست آن به بهره برداری برسد.
اما به نقل از روابط عمومی شرکت نمایشگاه اصفهان  پروژه آسانسور تا شش ماه آینده به مرحله بهره‌برداری می رسد. دو دستگاه از این آسانسورها به صورت شیشه‌ای پانوراما در محوطه بیرون سالن اصلی نمایشگاه نصب می‌شوند و بازدیدکنندگان را از طبقه همکف به طبقه اول می‌رسانند و دو دستگاه آسانسور نیز در ساختمان سه طبقه رجیستری نصب می‌شوند.
پس از 26 سال مسئولین شهرداری هنوز به این نتیجه نرسیده اند تا نقص مشهود را جبران کنند و این همان قصه تکراری است که در بسیاری از بناهای مهم شهری به راحتی می توان دید و سختی های توانخواهان و معلولین را به گوش جان چشید. سرهم بندی کردن پروژه ها به قصد اتمام زود و عدم استفاده از مهندسین توانمند و طراحی و ساخت علمی متناسب با شهروندان با هرتوان و هر شرایط، معضلی است که موجب خانه نشین شدن ویلچیرنشینان شده است.

شهری که در آن به جرات میتوان گفت اگر افراد معلول بخواهند مستقل از خانه بیرون بیایند امکان تردد راحت در شهر را ندارند و بالاخره به شرایطی برخواهند خورد که یا با ساختمان بدون رمپ یا بدون آسانسور مواجه خواهند شد و یا رمپهای غیراستانداردی است که به تنهایی امکان گذر از آن را ندارند. ورود شهرداری در استاندارد سازی ساختمان های مربوط به خود و مترو و وسایل حمل و نقل عمومی و امکان تسهیل کردن تردد این افراد و تبدیل شعار به عمل از ملزوماتی است که شاید بتوان در صورت وصول به آن شهرداری را جزء مفید لاینفک شهر و دوستدار مردم خطاب نمود.