به گزارش مفتاح، در آخرت، ملکوت خدا ظاهر می‌شود. ملکوت خدا اینجا هم وجود دارد منتها ظهور ندارد. در آخرت ملکوت خدا ظاهر می‌شود؛ یعنی آنجاست که انسان رابطه مستقیم عملش با پاداشش را درک می‌کند.

در مورد دنیا و آخرت، خود قرآن می‌گوید دنیا دار عمل است، آخرت دار جز ، دنیا دار مهلت است، آخرت دار رسیدگی و حساب؛ یعنی در دنیا انسان کارهای خوب می‌کند ولی چنین نیست که پاداشش فوراً و نقداً برسد؛ کار بد می‌کند کیفرش نقداً به انسان نمی‌رسد بلکه امیرالمومین می‌فرماید«و نباید برسد، اگر برسد تکلیف دیگر برداشته است».

اگر انسان یک دروغ که بگوید یک تومان از جیبش بیفتد جبراً دیگر دروغ نمی‌گوید نه اینکه اخلاقاً دروغ نمی‌گوید. خدا انسان را در این دنیا آورده و تکلیف برای او معین کرده که با انتخاب خود، نیکی را انتخاب کند و بدی را انتخاب نکند.

من - و هرکس دیگر- اگر بدانم یک نگاه گناه که می‌کنم این نگاه همان و فرود آمدن یک شلاق به سر من همان، بدیهی است که دیگر نگاه گناه نمی‌کنم اما این گناه نکردن، گناه نکردن اجباری است.

اختیار اقتضا دارد شعاع وسیعی از مهلت را. اگر مهلت نباشد اختیار در کار نیست. لازمه اختیار، شعاعی وسیع از مهلت است. مهلت معنایش این است: کاری به کارش نداشتن؛ فعلاً کاری به کارش نداریم. گویی به خود واگذارد. این، وضع دنیاست.

در آخرت، ملکوت خدا ظاهر می‌شود. ملکوت خدا اینجا هم وجود دارد منتها ظهور ندارد. در آخرت ملکوت خدا ظاهر می‌شود؛ یعنی آنجاست که انسان رابطه مستقیم عملش با پاداشش را درک می‌کند. دیگر آنجا پاداش و کیفر، کوچک‌ترین جدایی از عمل ندارد {آخرت} برای انسان‌ها روز ظهور پرداختن خدا به جزای اعمال است...."

* برگرفته از کتاب آشنایی با قرآن 6، متفکر شهید استاد مرتضی مطهری، صص 52 و 53

منبع: میزان