به گزارش مفتاح، روز پنج شنبه ساختمان پلاسکو فرو ریخت. ساختمانی که با جان فشانی آتشنشانان شجاع با حداقل تلفات جانی از بین رفت. امیر مهدیانی آخرین آتشنشانی بود که از حادثه پلاسکو جان سالم به در برد. گفت و گویی با این آتشنشان انجام شده است که آخرین لحظات ساختمان پلاسکو را شرح می دهد. «امیر مهدیانی» با چشمانی خسته و صدایی که از شدت غم، چندان به گوش نمی‌رسید این حادثه را اینگونه تشریح کرد: «روز پنج شنبه بود که وقوع یک آتش‌سوزی در ساختمان پلاسکو به ما گزارش شد. من و همکارانم حدودا ساعت ٨ صبح بود که با پوشیدن لباس آتش‌نشانی وارد حریق شدیم. از طبقه 7 ، ٨ شروع به عملیات خاموش‌سازی آتش کردیم و تلاش جهت بازگشایی راه برای رفتن به طبقه 11 می‌کردیم. در همان راهروهای طبقه یازدهم بودیم که صدای شکستگی مهیبی را شنیدیم. ناگهان دیدیم دو طبقه از ساختمان فرو ریخت و تعدادی از همکارانمان که در آن طبقات مشغول انجام عملیات بودند، زیر آوار گیر کردند که در همان لحظه بعضی از آن‌ها شهید شدند و برخی نیز زنده ماندند. در همان لحظه نیروهای آتش نشانی شروع به کنار زدن آوار کردند و توانستند دو نفر از آتش نشانان محبوس در زیرآوار را بیرون بکشند. همزمان با بیرون آوردن آن دو آتش‌نشان بود که ناگهان صدای فرو رفتگی ساختمان به گوشمان رسید که در همین حین بخش دیگری از ساختمان فرو ریخت و کسانی که زیر آوار بودند در اثر این فروریختگی به پایین سقوط کردند. در همان لحظه من و دیگر همکارانم تا جایی که توانستیم تلاش کردیم بقیه نیروها را که زیر آوار مانده بودند نجات دهیم. سعی کردیم تا از راهروهای طبقه نهم راهی را به سمت بیرون پیدا کنیم اما راهروهای طبقه نهم پر بود از وسایلی نظیر کارتن که اجازه عبور از راهروها را نمی‌داد. در همین لحظه من و آقای امینی(یکی از آتش نشانان) سعی کردیم بچه‌ها را با بالابر و نردبان از صحنه خارج کنیم و به پایین بفرستیم. نیروها را به پایین فرستادیم، تنها چهار نفر مانده بودیم، جهت مطمئن شدن از اینکه آتش‌نشان دیگری باقی نمانده باشد، یکی از همکارانم از راهروهای طبقه دهم شروع به جستجو کرد و مطمئن شد که دیگر کسی باقی نمانده است. در آن‌جا دو بالابر بود، یکی سمت غربی ساختمان و دیگری در قسمت جنوبی آن. علی(یکی از آتش نشانان) به سمت بالابر جنوبی رفت و من نیز به سمت بالابر غربی رفتم تا از این طریق از ساختمان خارج شویم. اما وقتی به بالابر غربی رسیدم متوجه شدم که ساختمان در حال حرکت است بطوری که هر لحظه از بالابر فاصله می‌گیرد. در همین حین به یکی از همکارانم که همراهم بود گفتم به داخل بالابر برو. وقتی او داخل بالابر رفت دیدم فاصله ساختمان از بالابر هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شود، تنها کاری که آن لحظه انجام دادم این بود که پایم را لبه پنجره گذاشتم و خودم را پرت کردم تا سبد و مانیتور را بگیرم. از پنجره آویزان بودم که دیدم ساختمان فروریخت، موجی از گرد و خاک به پا شد،سنگ و بتن ساختمان بود که بر سر و صورتم میخورد. آوار که تمام شد نیروهای آتش‌نشانی جهت نجات ما بالابر را به سمت دیگری چرخاندند و هرطوری بود توانستند ما را بیرون بیاورند. این آتش‌نشان نفس عمیقی می‌کشد و با چشمانی پر از اشک ادامه می‌دهد: من نجات پیدا کردم ولی تمام عزیزانم رفتند و پر کشیدند. در این قسمت از گفت‌وگو ناگهان سکوتی سرسام‌آور اتاق را فرا گرفت. به احترام وی اندکی سکوت کردیم و در ادامه از او در رابطه با تعداد آتش‌نشانانی که با وی همراه بودند و اکنون از آن‌ها خبری نیست پرسیدیم. این آتش‌نشان بیان کرد: آمار دقیقی از تعدادشان ندارم اما با چشمانم نظاره‌گر زیر آوار رفتن حداقل 10 نفرشان به هنگام فروریختن ساختمان بودم. وی مطرح کرد: انفجار اول را در طبقه نهم بودیم و هنگامی که به طبقه یازدهم رسیدیم ساختمان به طور کامل فروریخت و در همان زمان بود که دیگر خبری از همراهانم نبود...» گفت‌و گو که پایان یافت، قطره اشکی از گوشه چشمش سر می‌خورد. حال این آتش‌نشان می‌ماند و غم فراق دوستانی که دیگر نیستند...